نقش روی توام از پیش نظر می نرود

خاطر از کوی توام جای دگر می نرود

تا بدیدم لب شیرین تو دیگر زان روز

بر زبانم سخن شهد و شکر می نرود

عارض و زلف دو تا شیفته کردند مرا

هرگزم دل به گل و سنبل تر می نرود

مستی و عاشقی از عیب بود گو میباش

«در من این عیب قدیم است و بدر می نرود»

دوستان از می و معشوق نداریدیم باز

«که مرا بی می و معشوق بسر می نرود»

غم عشقش ز دل خستهٔ بیچاره عبید

گوشه ای دارد از آنجا به سفر می نرود